Rozdział 4

Lipiec, 2239 r

     Czarne, niczym naturalne złoża węgla lub ciemność bezgwiezdnej nocy, tęczówki wirują w zawrotnym tempie, zanim ustają i skupiają się wyłącznie na mnie. Są przeraźliwie puste. Martwe. Brak w nich jakichkolwiek oznak człowieczeństwa, których wcześniej tak wytrwale poszukiwałam. Czy one naprawdę się poruszyły? Może to moja wyobraźnia... Powinnam taktownie przestać się gapić. Jednak nie mogę się zmusić do odwrócenia wzroku. Choć próbuję, on i tak uparcie wraca, skupiając się wyłącznie na niesamowitych oczach mężczyzny. To one go przyciągają. Patrzę jak zahipnotyzowana. Milczę. Nie jestem w stanie wydusić z siebie ani słowa. Niczym banalna, ale dość efektowna sztuczka podrzędnego magika, kolor tych oczu sprawia, że nie potrafię być względem nich obojętna. Nakłaniają, abym całkiem się zatraciła i poddała, wręcz zrezygnowała z życia. Od ich widoku kręci mi się w głowie, a krzyk przerażenia zamiera gdzieś w gardle i dusi. Dusi powoli, odbierając dopływ cennego tlenu. Sama nie wiem czy to, co widzę oraz czuję jest prawdą czy tylko zwodniczą fikcją stworzoną przez zmęczony, zastraszony umysł. Ale czy wyobraźnia byłaby w stanie odtworzyć tak wiarygodnie wstrętny odór rozkładającego się ciała? Tego nie wiem, rozpaczliwie poszukuję innych dowodów na to, że jeszcze do końca nie zwariowałam.
   Jared jeszcze nie dostrzegł tego co ja, więc nie potwierdzi ani nie zaprzeczy moim teoriom. Zajęty jest przeszukiwaniem łachmanów trupa w celu znalezienia pożytecznych przedmiotów, z których moglibyśmy skorzystać w późniejszym czasie. Słyszę jak co jakiś czas mamrocze coś pod nosem czy jęczy z zawodu, gdy kolejna kieszeń płaszcza okazuje się pusta. Tak, jesteśmy niczym sępy - żerujemy na cudzym nieszczęściu, aby zaspokoić własne potrzeby. Wiem jednak, że tak właśnie trzeba. Aby przetrwać w tych niesprawiedliwych czasach, niekiedy trzeba się poniżać, upodlać. Kraść, kłamać, zabijać. Wola przetrwania jest w takich momentach najsilniejsza. Nic nie może się jej równać czy przeciwstawić. To właśnie ona dostarcza mi zdrowy rozsądek i popycha dalej ku życiu, choćbym zwątpiła i pragnęła czegoś innego. Dlatego w końcu otrząsam się z szoku, po czym odsuwam się odrobinę od ciała. Choć na nowo nieruchome, wciąż niepokoi. Narzuca na mnie pragnienie ucieczki. Czuję się przez nie jak dzikie zwierzę osadzone w pułapce, czekające tylko na własną zgubę. Przeczucie jeszcze nigdy mnie nie oszukało, a teraz wręcz wrzeszczy, abym wzięłam nogi za pas, póki jest jeszcze na to choć odrobina czasu. Chcę uciekać jak najdalej od tego przerażającego miejsca, gdzie najprawdopodobniej nie czeka nas nic dobrego. Miejsca, w którym tak wyraźnie czuć niedawną obecność kostuchy.
     Muszę stąd odejść. Teraz. Szybko. Inaczej oszaleję. Cofam się o kilka kolejnych kroków, lecz czynię to zbyt wolno lub zbyt późno. Ręka mężczyzny, który wydawał się do tej pory martwy, wystrzela w moją stronę i jednym, błyskawicznym ruchem chwyta mnie za kostkę. Nie to niemożliwe! Porusza się znacznie szybciej, niż mogłabym się tego spodziewać po człowieku znajdującym się w takim stanie. Nie, o czym ja myślę? Przecież on w ogóle nie powinien się ruszać! Był martwy! Tymczasem on nie daje mi nawet chwili na odpowiednią reakcję. Mocno wpija w nią długie, pożółkłe paznokcie, przecinając, haratając, kalecząc skórę. Krew wytacza się z otwartych ran, spływa w dół. To boli, ale ból w tym przypadku jest dobry. Pozwala mi się wreszcie wziąć w garść, choć to chyba złe określenie. Jeszcze nigdy wcześniej strach tak bardzo mnie nie sparaliżował, a jednocześnie nie wyzwolił nowych pokładów sił. Krzyk w końcu odnajduje swoje ujście i natychmiast zwraca uwagę Jareda. Wrzeszczę ze strachu tak głośno, jak tylko potrafię. Próbuję jednocześnie oswobodzić nogę z uścisku, ale wcale mi to nie wychodzi. Jest on zbyt silny, abym mogła sobie sama z nim poradzić. Myśli pędzą w zawrotnym tempie, próbując pojąć, co tak w ogóle się tutaj dzieje. Przecież to absurdalne! Mężczyzna nie żyje, nie może żyć! To musi mi się śnić. Tak, wystarczy się uszczypnąć, aby przegonić senna marę. Tylko czemu ona nie znika, a ból zdaje się być prawdziwy?
- Inez! - Chłopak odrywa się od swojego zajęcia i rzuca się mi na ratunek, gdy tylko odnajduje się w nowej sytuacji. Chyba do końca nie rozumie jeszcze, co się dzieje, ale wie, że jest to złe, a ja znalazłam się w tarapatach. Więcej mu nie potrzeba. Wymierza jeden, celny kopniak w ramię nieznajomego. Słychać chrzęst kości, lecz to nic nie daje. Dłoń mężczyzny wciąż ściska moją nogę z tą samą zaciętością i nie zamierza jej puścić. Z jego ust wytacza się ślina i spływa po pokiereszowanym policzku. Warczy jak dziki zwierz walczący o pożywienie, gdy Jared podejmuje jeszcze jedną próbę oswobodzenia mnie.
- To nic nie da! Padnij! - wrzeszczy chłopak, po czym dopada porzuconego nieco dalej plecaka i wydostaje z niego zdobytą niedawną broń. Posłusznie upadam na ziemię, a potem uchylam się przed strzałem, jak tylko mogę najbardziej. Jest to ryzykowne posunięcie, ale bezgranicznie ufam w zdolności strzeleckie Jareda. Słyszę huk. Pocisk trafia prosto w głowę stwora, ale nic poza tym. Nabój znika gdzieś w jego ciele, jakby zatapiał się w maśle i tyle. Żadnej krwi, żadnych wnętrzności rozbryzganych po okolicy. Wydaje mi się, że zamiast coś zdziałać, tylko bardziej go rozwścieczyliśmy. Ryk, który z siebie wydaje jest tego najlepszym dowodem. Mrozi krew w żyłam. Powoduje, że drżę pod jego wpływem i wpadam w coraz większą panikę. Widzę jednak, że stwór skupia całą swoją uwagę na Jaredzie jako swoim potencjalnym konkurencie w walce o ofiarę. To moja szansa! Wykorzystuję chwilę jego dekoncentracji i wyszarpuję nogę z uścisku, po czym rzucam się do ucieczki. Uciekam, jak najdalej poza zasięg jego dłoni. Słyszę za sobą, że Jared robi chyba to samo, ale boję się nawet spojrzeć za siebie, aby się upewnić. Jestem cholernym tchórzem, durną egoistką! To stworzenie powinno mnie zeżreć i nikt by za mną nie zapłakał. Przecież chłopak nigdy nie zachowałby się w ten sposób. Najpierw zadbałby o moje bezpieczeństwo, a potem dopiero martwiłby się o siebie. A ja co? Mogłabym go zostawić na pastwę losu, aby tylko uratować własną skórę. Zwolnij, wariatko! Zobacz, co z Jaredem! Idiotko, stój! Piach trzeszczy pod moimi stopami, gdy biegnę pod górę. Nie mam zamiaru się zatrzymywać. Nie mogę, nie w tym życiu... a jednak to robię. Wyrzuty sumienia przybierają na sile i wymuszają to na mnie. Cholerne sumienie. Ile razy ryzykowałam już przez nie życie? Stanowczo za często. Posłusznie czekam, aż Jared do mnie dołączy, choć serce bije mi jak oszalałe. Niecierpliwie przebieram nogami, obserwując jak chłopak wdrapuje się pod górę, biegnąc moim śladem. Gdy wreszcie chwyta mnie za rękę i ciągnie dalej, czuję, że nie dam rady już dłużej uciekać. Wszystkie moje mięśnie drżą, a adrenalina powoli ustępuje miejsca zmęczeniu. Nie, nie teraz. Muszę biec dalej. Coś podpowiada mi, że tak pokaleczony mężczyzna nie powinien poruszać się równie szybko jak my, ale nie powinien też żyć! A żyje! Brak tu jakiejkolwiek logiki. Kolejne, szybkie zerknięcie przez ramię utwierdza mnie w tym przekonaniu. Stwór wytrwale podąża naszym śladem. Brak nogi nieco go spowalnia, ale czołga się dalej i to szybciej, niż robiłby to zdrowy, w pełni sił człowiek .
     Biegniemy dalej, lecz w końcu mięśnie zaczynają się męczyć. Coraz częściej się potykamy, coraz więcej tych potknięć kończy się upadkiem. W końcu nie mam już żadnej motywacji, aby podrywać się do dalszej ucieczki. Pierwsza się poddaję, a Jared idzie moim śladem. Oboje upadamy na piach z głuchym jękiem i łapczywie łapiemy powietrze, niczym ryby wyłowione z wody. Słońce wznosi się coraz wyżej, temperatura wzrasta niemiłosiernie. Czuję jak po plecach i czole spływają mi strużki potu.
- Ja pierdolę. Co to było? - Jared krzywi się i odwraca na plecy. Zasłania drżącymi rękoma twarz przed ostrym słońcem. Oddycha szybko, nierównomiernie. Sama pewnie wyglądam dużo gorzej, a przynajmniej tak właśnie się czuję. Moje dłonie przypominają w tej chwili jedną, wielką, roztrzepaną galaretę. Co chwilę spoglądam nerwowo w kierunku, z którego przybiegliśmy. Wątpię, aby tamten mężczyzna nas dogonił w takim stanie, ale strach pozostaje. - Ty też to widziałaś? Czy to tylko ja oszalałem?
     Patrzy na mnie przez rozcapierzone palce, szukając potwierdzenia swoich słów. Przełykam ślinę, zwlekając z odpowiedzią. Chyba wolę wmawiać sobie, że to wszystko było jedynie wytworem mojej bujnej, rozszalałej wyobraźni.
- Najwyraźniej oboje jesteśmy wariatami - mruczę pod nosem, a on wzdycha ciężko.
- Może to jakaś zbiorowa fatamorgana? - proponuje bez większego przekonania. Kręcę głową z powątpieniem. To nie było żadne złudzenie optyczne. Jestem tego pewna. Zerkam na swoją nogę. Na łydce dalej widnieje krwawe świadectwo niedawnego spotkania z truposzem. Z rozoranej skóry nadal płyną strużki ciemnej krwi i kroplami skapują na pustynny piach. Dopiero teraz zaczynam cokolwiek odczuwać. Wcześniejsze cierpienia skutecznie maskowała adrenalina, ale teraz zniknęła, ustępując miejsca innym uczuciom. Ból wysunął się na prowadzenie i przyćmił wszystko inne. Czuję, jakby ktoś nakłuwał moją nogę tysiącem maleńkich, ostrych sztyletów lub przykładał do niej rozgrzany pogrzebacz. Muszę powstrzymywać jęk. Jak taka rana mogła powstać w tak banalny sposób? I dlaczego tak bardzo boli? Wydawało mi się, że to zwykłe zadrapanie, draśnięcie. - Bardzo boli?
    Przenoszę wzrok na Jareda i przyłapuję go na tym, że również ocenia moje obrażenia. Jak zwykle nieomylny. Marszczy czoło, analizując powagę sytuacji.
- Nie, nic mi nie jest. Naprawdę.
- Akurat, kłamczuchu. - Uśmiecha się, ale brak w tym uśmiechu typowej radości. Wydaje się być zatroskany. - Chodź tu do mnie, trzeba to jakoś opatrzyć.
     Mówi jedno, ale nie czeka na mój ruch. Sam zrywa się z ziemi, po czym kuca przede mną z plecakiem w rękach. Wątpię, aby znalazł w nim coś użytecznego, lecz znowu mnie zaskakuje. Wyjmuje z niego malutką buteleczkę bez żadnej etykiety. Co jeszcze kryje ten niewielkich rozmiarów pakunek oprócz broni oraz pożywienia?
- Co to? - pytam nieufnie. Jared nie zrobiłby mi krzywdy celowo, ale wolę się upewnić, że wie co robi.
- Woda utleniona, a przynajmniej coś co pachnie tak jak ona. Na gruzowiskach znalazłem domową apteczkę, ale większość lekarstw było albo przeterminowanych, albo niewiadomego zastosowania. Wziąłem tylko to, co uznałem za przydatne. - Wzrusza ramionami, a ja kiwam głową na znak zrozumienia. - No dobra. I tak musimy to czymś odkazić, żeby nie wdało się jakieś paskudne zakażenie. To wydaje mi się odpowiedniejsze, niż zwykła woda. Zaciśnij zęby, bo może na początku trochę szczypać.
      Wykonuję jego polecenia, ale kiedy polewa rozcięcia środkiem odkażającym, mimowolnie krzywię się z bólu, a mój oddech staje się płytszy. Muszę przymknąć oczy, aby się do tego przyzwyczaić.
- A teraz musimy trochę zaimprowizować, bo nie znalazłem niestety żadnych opatrunków - tłumaczy przepraszająco i zanim zdążę zaprotestować, odrywa rękaw własnej koszulki i obwiązuje nim moją łydkę. Krew wcale nie przestaje cieknąć, więc po chwili błękitny materiał barwi się na czerwono. Chłopak się krzywi, gdy to widzi. W błękitnych tęczówkach migocze napięcie. Nowe obawy pojawiają się w jego umyśle, a nie chcę, aby tak było.
- Dziękuję - szepczę, aby odwrócić jego uwagę od problemu. Chyba poskutkowało, bo uśmiecha się już pewniej i pochyla w moją stronę, kradnąc pocałunek. Muska moje usta swoimi z niezwykłą delikatnością. Jednak nawet w tych ruchach wyczuwam napięcie. Wciąż się boi. Ja również, ale liczyłam na to, że on mnie od tego uwolni, że pozwoli, abym się zatraciła w jego bliskości. Nic z tego. Jared po chwili odsuwa się, siada obok mnie i sięga do cięższego plecaka z pożywieniem. Wyjmuje z niego butelkę z wodą, niespiesznie odkręca, po czym mi ją podaje. Przyjmuję ją z wdzięcznością, bo  gardło mam wyschnięte na wiór. Piję małymi łykami, dawkuję, choć najchętniej wypiłabym wszystko na raz. Gdy tylko gaszę pierwotne pragnienie, oddaję butelkę Jaredowi. Muszę go szturchnąć w ramię, aby zareagował. Myślami jest bowiem daleko stąd. Nie mogę go za to obwiniać. Sama zastanawiam się jak bardzo otarliśmy się dzisiaj o śmierć. Ile jeszcze takich razy szykuje dla nas los? Za którym znudzi mu się ta zabawa i postanowi ją ukrócić na zawsze? Co wykorzysta następnym razem, aby do tego doprowadzić? Boże, czemu na to pozwalasz? Czemu nie reagujesz? Przecież widzisz, że dzieje się źle! Ten stwór... Ojcze, przecież nie był dziełem twoich rąk. Jestem tego pewna. On żył. Nie, inaczej - on istniał. Mimo tak rozległych ran, posiadał zdolność do poruszania się. Powinien być martwy, leżeć kilka metrów pod ziemią! Czułam smród trupa. Był krwiożerczy. Chciał mnie zabić. I to bez powodu, bez najmniejszego powodu. Jak mogłeś do tego dopuścić?! Czyżbyś o nas już zapomniał? Spisał na straty? Boję się. Boże, ja się tak cholernie boję... Obawiam się kierunku w jakim zmierza ten świat. Czyżby to nie koniec zmian, jakie przeżyła nasza planeta przez ostatnie lata? Mamo, jeżeli mnie teraz słyszysz, wiedz, że bardzo cię potrzebuję. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
- Hej, nie martw się - Jared wyrywa mnie z zamyślenia, z niemej rozmowy ze zmarłymi. Lustruje moją postać czujnym wzrokiem przed którym nie mogę uciec, choć bardzo pragnęłabym schować się pod ziemię. Chyba już wyłapał, że zbliżam się niebezpiecznie do granicy paniki. Chce mnie pocieszyć. Nie mówi jednak, że wszystko się ułoży i będzie dobrze. Wie, że byłoby to kłamstwem. Niepewną prawdą, za moment mogącą przerodzić się w czysty fałsz. On zaleca mi spokój, choć sam jest daleko od takiego stanu. Stara się być moją ostoją, chce być dzielny. Powinnam wziąć z niego przykład.
- Chyba nie umiem - przyznaję, spuszczając wzrok. - Ten człowiek... stworzenie... to coś. Skąd ono się wzięło?
     Chłopak kręci głową. Nie zna odpowiedzi na moje pytanie. Jest bezradny.
- Nie mam pojęcia, ale przysięgam ci, że się tego dowiem. A teraz chodź, nie możemy tutaj dłużej zostać. Musimy znaleźć trochę cienia. - Pomaga mi wstać, a potem wspiera, gdy kuśtykam w wyznaczonym kierunku.




Wyszło... dziwnie. Tak, to zdecydowanie dobre słowo. Jeszcze tylko pełzającego po pustyni czegoś mi brakowało do szczęścia. No, ale moja wybujała wyobraźnia rządzi się swoimi prawami i nie mam na nią większego wpływu. Wybaczcie! Jeżeli przymkniemy na to oko, a najlepiej już oba od razu, to w sumie wyszedł kolejny dość krótki rozdział i to prawie w całości opisowy, z którego najpierw byłam zadowolona, a teraz jestem coraz mniej. Mam jednak nadzieję, że tam nie posnęliście po drodze i choć odrobinę udało mi się was zaskoczyć. Poza tym polało się trochę krwi. Niedużo, ale będzie tego więcej, co pewnie było do przewidzenia dla tych, którzy już trochę mnie znają. Postać tajemniczego jegomościa miała zostać wytłumaczona, ale w sumie chyba nie bardzo to wyszło. Cóż, w kolejnych fragmentach postaram się to jakoś lepiej wyjaśnić, ale na pełne rozwiązanie tej zagadki trzeba będzie troooszkę poczekać. Inaczej by tak zabawnie nie było ;) No, ale Jared obiecał, to Jared wszystko wywęszy.

Nowy rozdział - 20 lipca