Rozdział 3

   

Lipiec, 2239 r

     Tęsknię. Chociaż nie jestem pewna za czym. Bo czy można odczuwać podobne uczucie, skoro nigdy dobrze nie poznało się innej alternatywy? Wychowałam się już przecież w nowej rzeczywistości. W świecie, który jednocześnie przeraża i fascynuje. Zabija i daje szanse na lepsze życie. Czy było tak od zawsze? Może to wcale nie świat tak bardzo się zmienił, a jedynie ludzie nim rządzący? Nie potrafię tego jednoznacznie stwierdzić, bo nie pamiętam zbyt wiele z czasów sprzed katastrofy. Naturalnie, miałam za mało lat, aby wszystko spamiętać. Tylko, że już wtedy czułam, że źle się dzieje. Mama wracała zawsze z pracy ze zmartwioną miną, zasiadała przed telewizorem, a to co tam widziała czy usłyszała wcale nie poprawiało jej humoru. Bała się, a mi ten lęk mimowolnie się udzielał. Jako kilkuletnie dziecko nie dużo rozumiałam, wiele po prostu mi umykało, ale potrafiłam stwierdzić, że coś jest nie tak jak zwykle.

     W sumie już wtedy miałam rację, jeszcze o tym nie wiedząc. W pewnym momencie postawiono mnie bowiem przed faktem dokonanym i kazano grać w grę, której zasad nie zdążyłam jeszcze przeczytać. Do wszystkiego musiałam zatem dochodzić na własną rękę, popełniając przy tym mnóstwo błędów oraz potknięć. Jeżeli zechciałabym teraz wziąć do ręki kartkę i wypisała bilans zysków oraz strat, to te drugie stanowiłyby zdecydowaną większość. Nie, nie jestem z siebie zadowolona. Kto by był na moim miejscu? Z perspektywy czasu widzę jednak, że większość wpadek była tak idiotyczna, tak samolubna i tak łatwa do ominięcia, że jest mi wstyd za samą siebie. Gdybym tylko mogła cofnąć się o kilkanaście lat wstecz... Właśnie, tylko czy wtedy zrobiłabym cokolwiek innego? Czy nie posłuchałabym matki, gdy kazała mi uciekać, gdy ona sama szła do paszczy lwa, do miejsca swojej zguby? Co jeśli poszłabym za nią, nie uprzedzając o tym? Czy również bym zginęła? Może Wybrani zlitowali by się nade mną i przyjęliby do swojego grona? Wtedy żyłoby się lepiej, bezpieczniej, pewniej. Wtedy też nie musiałabym bać się każdego dnia, uciekać jak tchórz, ale nie spotkałabym Jareda. Nie poznałabym go, nie pokochała. Stałby się dla mnie całkowicie obcym człowiekiem, wrogiem. Czy byłoby to lepsze? Nie. Zdecydowanie nie. Jednak tęsknota za nieznanym wcale nie znika. Wciąż czai się w zakątkach świadomości.

     Zaciskam zęby, starając się odgonić zbyteczne myśli. Robię to, dopóki nie zaczynam odczuwać bólu. Gdy staje się nieznośny, powoli rozluźniam szczękę i przyspieszam kroku. Szybko dociera do mnie, że to nic nie da. Marnotrawstwo sił. Chcę uciec od samej siebie, nie mogąc wytrzymać we własnym ciele. Właśnie to jest najważniejszym problemem. Zapomniane sumienie na nowo odżywa i próbuje mi wmówić, że śmierć matki oraz wielu innych osób jest także moją winą. Bo przecież nie robię nic, aby temu zaprzestać. Bo to ja oddycham, żyję, a oni już nie. Według niego jestem egoistką. Sumienie nie rozumie tylko jednego. W tym świecie inaczej się nie da. Gdybym zechciała użalać się nad każdym człowiekiem z osobna, dawno podzieliłabym ich los. A może właśnie o to chodzi?

- Czemu tak nagle zamilkłaś? - pyta szeptem Jared. Posyła mi ukradkowe spojrzenie, aby upewnić się, że wszystko ze mną w porządku, po czym znowu skupia się na drodze przed nami. Nie możemy się rozkojarzyć, ale on i tak od czasu do czasu próbuje wciągnąć mnie w rozmowę. Tak jakby siedział w mojej głowie i czuł, że dopada mnie chwila zwątpienia. Długo nie odpowiadam. Wolę lustrować wzrokiem otoczenie, choć przez ogólną ciemność niewiele mogę dojrzeć. Jest ona zarówno naszą osłoną, jak i wielkim utrudnieniem. Gdyby wróg czaił się gdzieś w pobliżu, mielibyśmy mniej czasu na ucieczkę, ale i on zauważyłby nas odrobinę później.

- Mam dziwne przeczucie... - zaczynam, ale urywam, gdy chłopak mierzy mnie kolejnym spojrzeniem. Jak dotąd wszystkie moje przypuszczeni się sprawdzały. Niestety nigdy nie dotyczyły rzeczy przyjemnych. - To nic takiego, po prostu myślę, że dzisiaj coś się wydarzy. Inaczej. Czuję, że nic się nie zdarzy i... boję się. Bo co jeżeli tam nic nie ma? Jeśli nie znajdziemy innej kryjówki? Będziemy musieli zawrócić z tym, że nie wiem czy mamy jeszcze do czego wracać.

     Nie powinnam tego mówić. Dobrze wiem, jak opiekuńczy potrafi być Jared. Jedna moja skarga może pociągnąć za sobą mnóstwo mniej lub bardziej nieprzyjemnych konsekwencji. Dlatego na ogół milczę. Tym razem słowa są szybsze od myśli i już zaczynam tego żałować. Czuję na sobie czujny wzrok chłopaka, a w głowie powoli zaczynam układać wszelkie wykręty, którymi mogłabym się uwolnić od męczącego przesłuchania. Jared jednak mnie zaskakuje. Zamiast rozpocząć swoje śledztwo jak to miał w zwyczaju, zbywa wszystko machnięciem ręki. Jest pewny siebie, a to dodaje mi odwagi. Podchodzi do mnie, po czym obejmuje ramieniem i całuje w czubek głowy.

- Nie martw się, ze wszystkim sobie poradzimy. Nie pozwolę, aby cokolwiek ci się stało.

     Nie rozumie, że nie martwię się o własne bezpieczeństwo. To nasza wspólna przyszłość nie daje mi spokoju. Zbyt wiele w niej znaków zapytania, a ja lubię jasne sytuacje. Chciałabym nie martwić się każdym kolejnym dniem i sytuacją obecną. Bo ta druga jest beznadziejna i pogarsza się z każdą uciekającą chwilą, choć Jared nadal nie chce tego przyznać.

     Wędrujemy już kilka godzin, a wciąż nie napotkaliśmy na odpowiednie miejsce na nową kryjówkę. Czas nas goni - widzę to po niebie, które przybiera z wolna odcienie jasnego błękitu, mieszającego się z żółcią i różem. Niepokoi mnie to, bo wiem doskonale, że podróż po upalnej pustyni w ciągu dnia równać się może tylko ze samobójczą misją, na którą decydują się desperaci. Jednak chyba będziemy do niej zmuszeni, bo wszędzie, gdzie wzrokiem sięgnąć widać jedynie rozległe pustkowie - piaszczystą pustynię, odległe wzgórza, dziwną roślinność i jeszcze dziwniejszą faunę. Jakby przewidując nieuniknione, wszystko co żywe, zaczęło się zmieniać już wiele lat przed katastrofą, aby dostosować się do nowych, cięższych warunków. Rośliny stały się bardziej agresywne, nauczyły bronić same siebie. Zwierzęta również odnalazły swoje unikalne sposoby na poradzenie sobie z nieprzychylną aurą. W sumie nawet je rozumiałam. Sama z wdzięcznością przyjęłabym mechanizm, który mógłby obronić mnie przed niebezpieczeństwami nowego świata. Żałowałam tylko, że przez te działania nie ułatwiły one życia ocalałym ludziom. Teraz jeszcze trudniej jest znaleźć pożywienie i przy okazji nie zatruć się nim śmiertelnie lub nie zostać samemu pożartym. Zwykłe szczurze mięso może okazać się nie tylko ohydne, ale również toksyczne. Na szczęście przez lata zdobyłam już sporo przydatnej wiedzy, ale początkowo wielu ludzi zginęło właśnie w tak błahy sposób, poprzez nieuważną konsumpcję wszystkiego, co nawinęło im się pod rękę. Głód był potworną siłą, odbierającą cały zdrowy rozsądek. Zaglądając ludziom do oczu, popychał do desperackich kroków. Tylko czy można ich o to obwiniać? Jak ja bym się zachowała, gdybym nie spotkała Jareda? Przecież to on nauczył mnie większości tego, co umiem obecnie.

     Patrzę na swoje zniszczone, pokryte czerwonym pyłem pustyni tenisówki, które chyba jeszcze tylko cudem utrzymują się na nodze, i dostrzegam na ich czubku wielką, żółtą gąsienicę. Całe, długie ciałko ma pokryte ostrymi jak igły kolcami, które służą zarówno do obrony przed wrogami jak i magazynowania wody. Cwaniara nieźle to sobie wykombinowała. Podczas deszczu, który pojawia się tu naprawdę rzadko, łapie do nich maksimum wody. Wystarcza jej ona na kolejne, długie tygodnie czy miesiące.

     Dlaczego ludzie nie pójdą jej śladem? Czemu uparcie trzymają się swojej formy, nie korzystając z żadnych udogodnień? Ewolucja podąża ciągle do przodu, wszystko się zmienia. W końcu może i na ludzi przyjdzie swoje kolej? Kto wie, jak będą wyglądać następne pokolenia, w tym moje dzieci? Zaraz! Jakie dzieci? Przecież nie mogę skazać małej, niewinnej istotki na tak okrutny los. Mimo, że zawsze marzyłam o dużej rodzinie, gromadce uroczych szkrabów biegających wokoło stołu i bawiących się z psem, nie mogę do tego dopuścić. Wystarczy, że sama muszę to znosić. Własne pragnienia muszą zejść na dalszy plan. Nieważne jak bardzo będę przy tym cierpieć ani czy unieszczęśliwię Jareda. Przecież on byłby wspaniałym ojcem. Jest troskliwy, opiekuńczy, wyrozumiały... W wyobraźni widzę już obraz małego, pyzatego chłopca z burzą gęstych, blond loczków i ogromnymi, zielonymi oczami, tak bardzo podobnymi do moich. Długo nie mogę wyzbyć się tej wizji. Nie, to niemożliwe. Jared powinien zrozumieć.

- Nie widzę w tym dalszego sensu - oznajmia ze złością chłopak, zatrzymując się raptownie. Otrząsam się z zamyślenia i zrzucam delikatnie z buta gąsienicę, zerkając jednocześnie na blondyna. Czuję jak na moje policzki znowu wypełzają niechciane rumieńce, spowodowane nieproszonymi myślami. Znikają natychmiast, gdy tylko zauważam minę Jareda. Widzę, że jego wcześniejsza pewność siebie, którą tryskał kilka godzin wcześniej, zniknęła bez śladu. Teraz jest zagubiony, podobnie jak ja sama.

- Tam nic nie ma - potwierdzam, lustrując wzrokiem horyzont. Budują go liczne wzgórza, miejscami tylko poprzetykane przełęczami. Wiem, że nie znajdziemy tu żadnej kryjówki. Byłam o tym przekonana, gdy tylko wyszliśmy na otwartą pustynię. Nie potrafię kłamać. Lepiej zmierzyć się z prawdą, nieważne jak bardzo okrutna by była. - To co robimy? Za późno żeby zawrócić, ale nie mamy żadnej gwarancji, że tam dalej znajdziemy jakieś schronienie.

     Jeszcze raz przeczesuję spojrzeniem okolice i coś przykuwa mój wzrok. Dziwny kształt, tak bardzo niepasujący do typowego krajobrazu pustyni. Skupiam na tym uwagę do tego stopnia, że ignoruję wszystko, co mówi do mnie chłopak.

- Jared. - Chwytam go za rękę i mocno ściskam, gdy tylko rozpoznaję, co to takiego. On nie słucha, nie widzi tego samego co ja. Jeszcze nie. - Jared. Spójrz tam.

     Przez chwilę nie reaguje, a potem zerka na mnie bez zrozumienia. Widzę, że nie ma pojęcia o co mi chodzi. Jego myśli wciąż błądzą wokół ważniejszego problemu, naszej nowej kryjówki.

- Niby gdzie? - pyta, choć po jego minie stwierdzam, że nie jest tym wcale zainteresowany.

- Tam, tam ktoś leży.

     Dopiero moje słowa sprowadzają go na ziemię. Natychmiast nieruchomieje, a potem szybko zasłania mnie własnym ciałem. To już jego nawyk, czym niesamowicie działa mi na nerwy. Tym razem jestem jednak za bardzo zszokowana, aby się mu przeciwstawić. Od mojego ostatniego spotkania z człowiekiem minęło już kilka miesięcy i nie wspominam go zbyt pozytywnie. Chyba tylko dzięki Jaredowi udało mi się ujść wtedy z życiem.

- Halo, słyszysz mnie? - woła Jared, co uznaję za bezsensowne. Ten człowiek nie żyje. Nie widzę żadnych oznak, które mogłyby świadczyć, że jest inaczej. Jared jednak chce to sprawdzić. Rozkazuje mi zostać z tyłu, a sam podchodzi do leżącego. Nie mam najmniejszego zamiaru słuchać jego poleceń, dlatego już po chwili ruszam w tym samym kierunku. Chłopak zatrzymuje się kilka kroków przed ciałem i jeszcze raz upewnia się, że nic mu nie grozi. Ja stoję z boku, bacznie obserwując. Z bliższej odległości mogę już stwierdzić, że intruz jest mężczyzną. Ma krótkie, siwe włosy, a ubrany jest w ciemny prochowiec, pokryty teraz warstwą czerwonego piasku pustyni. Leży na brzuchu, więc nie widzę jego twarzy. Jednak nie wydaje mi się, abym kiedykolwiek wcześniej go spotkała.

    Jared chwyta go za ramię i jednym ruchem odwraca na plecy, a ja aż syczę z obrzydzenia. Zawartość żołądka podchodzi mi do gardła, prawie czuję gorzki smak wymiocin w ustach. Twarz nieznajomego jest zmasakrowana do tego stopnia, że z trudem odróżniam jej poszczególne elementy. Poszarpana skóra i porozrywane tkanki zwisają luźno w miejscach, gdzie kiedyś musiały być policzki, czoło, podbródek. Nie mam siły, aby zastanawiać się nad tym, co mogło doprowadzić ją do takiego stanu. Staram się odwrócić wzrok, ale on i tak powraca do ciała, odnajdując kolejne ubytki. Nieznajomy nie ma jednego ucha, a z drugiego pozostały jedynie marne szczątki, które równie dobrze mogą być innym narządem. Dłonie wydają się całe, może tylko odrobinę pokiereszowane, jakby rozjuszony kot naznaczył na nich ślad własnej frustracji, ale są jak dotąd najlepiej wyglądającą częścią ciała. Nie można tego samego powiedzieć o nogach mężczyzny. Póki zasłaniał je długi, ciemny płaszcz nie miałam żadnych podejrzeń. Teraz jednak widzę, że są w równie tragicznym stanie jak i twarz. A może i gorszym? Jedna noga to zwykły kikut obgryziony zapewne przez dzikie zwierzęta. Druga jest poszarpana oraz podrapana - miejscami brak skóry i mięśni sięga na niej aż do kości. Śnieżnobiały fragment piszczeli jest nazbyt widoczny pośród porannych ciemności.

     Jedyne, co wydaje się nietknięte to oczy. Przysłonięte ciężkimi powiekami, na których zaschnięte strużki krwi wraz z drobinkami piachu tworzą makabryczne wzory, utrzymują resztki normalności. Są świadectwem człowieczeństwa znalezionych zwłok. To na nich skupiam całą uwagę, aby uspokoić rozszalałą zawartość żołądka. Chyba w końcu powinnam przyzwyczaić się do takich widoków. W końcu to nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz. Jednak jest to trudne, wręcz niewykonalne.

     Może to absurdalne, ale postanawiam jeszcze raz sprawdzić puls. Nie może do mnie dotrzeć, że ten człowiek nie żyje już od kilkunastu dobrych godzin lub nawet dni. Nagle w mojej głowie pojawia się milion pytań, które mogłabym zadać nieznajomemu. On już na nie nie odpowie. Nie wytłumaczy mi co robił na pustyni, co go na niej spotkało, skąd przybył i czy napotkał na swojej drodze kogoś jeszcze... Żal ściska moje serce, a obrzydzenie odchodzi w niepamięć. Pragnę jeszcze raz przyjrzeć się jego twarzy. Ludzkiej twarzy. I właśnie wtedy, gdy już zamierzam odejść, dzieje się coś nieprawdopodobnego. Mięśnie pod powiekami drżą, a one same powoli unoszą się ku górze.

W sumie pewnie powinnam coś napisać na koniec, ale nic mądrego nie przychodzi mi do głowy. Po prostu piszcie co myślicie o tym czymś powyżej. Napomnę tylko o zaległościach, które wciąż o was mam. Większość nadrobiłam, ale na kilku blogach wciąż jestem opóźniona, więc za nie serdecznie przepraszam i obiecuję, że niedługo już wszystko będzie skomentowane :)
Czujecie już te wakacje?