Rozdział 1

   

  Lipiec, 2239 rok

       Skradam się powoli, starając się uspokoić oddech. Muszę być uważna, aby nie zrobić fałszywego kroku. Jeden, jedyny poczyniony w niewłaściwy sposób może sprowadzić na mnie zagładę. Śmierć czyha bowiem na każdym rogu, a ja nie zamierzam wyjść jej na przeciw z podniesioną głową, jak bezmyślny bohater tandetnej powieści, który poświęca własne życie i szczęście dla dobra ogółu. Teraz nie ma ogółu! Społeczeństwo nie istnieje! Jestem tylko ja! Ja i banda potworów, których nie można nazwać już ludźmi. Im zależy wyłącznie na władzy. Potrafią dla niej zabijać, nawet nie patrząc czy potencjalny wróg jest naprawdę prawdziwym zagrożeniem, czy tylko bezbronnym, słabym dzieckiem dopiero poznającym ten okropny, niesprawiedliwy świat. Ja dzieckiem nie jestem. Wczoraj skończyłam siedemnaście lat i zaczęłam swój osiemnasty rok życia. Stałam się zatem dorosła i muszę walczyć o swoje. Nie mogę zrezygnować z siebie, ze swojej przyszłość, choć nie zapowiada się ona wesoło. Mam zbyt wiele do przegrania, aby poddać się bez walki. Nawet jeżeli wydaje się ona czasami całkiem bezsensowna. Bo czy nie o wiele łatwiej byłoby dać się po prostu zabić? Wtedy uniknęłabym stresu, niepewności z którymi żyję na co dzień i które powoli niszczą mnie od środka. Jednak nie potrafię tego zrobić, nie umiem się poddać. Zaprzecza to wszystkiemu w co do tej pory wierzyłam.

     Przystaję, przytulając się ramieniem do zimnego muru. Chłodzi on moją rozgrzaną skórę i daje chwilę wytchnienia. Muszę się zastanowić, a upał panujący w powietrzu temu zupełnie nie sprzyja. Przez niego jestem ciągle rozkojarzona i  nie mogę normalnie myśleć. To przez niego do głowy przychodzą mi takie głupie myśli. Jednak widzę już w oddali niewyraźny zarys starego, zniszczonego magazynu, w którym urządziłam swoją tymczasową kryjówkę. To daje mi nadzieję na ocalenie. Dzieli mnie od niego jeszcze kilkanaście minut drogi, o ile będę się poruszać sprawnie, szybko ani nie zatrzymają mnie żadne trudności. Jeszcze trochę i będę względnie bezpieczna. Nikt bowiem tam nigdy nie zagląda. Niedobitków szuka się raczej w miejscach, gdzie mogliby dostać pożywienie oraz wodę. Tutaj brakuje zarówno jednego jak i drugiego. Nikt o zdrowych zmysłach nie zaciągnąłby się z własnej woli na takie pustkowie, a jeżeli już, to i tak szybko zginąłby z głodu lub pragnienia, które dodatkowo podsyca żar lejący się z nieba. Ja jednak wiem, jak przeżyć, choć wiąże się to z pewnym ryzykiem. Muszę co jakiś czas opuszczać bezpieczne schronienie, aby kradnąc, uzupełnić zapasy. Teraz mój sfatygowany plecak podróżny jest wypchany aż po same brzegi butelkami z napojami i żywnością z długą datą ważności. Może nie jest tego dużo, ale wystarczy na kilka tygodni, jeżeli będę nimi odpowiednio rozporządzać.

     Spoglądam w górę, ścierając z czoła strużkę potu i odgarniając z twarzy poplątane, ciemne włosy. Nie, nie powinnam dłużej zwlekać. Odpoczynek jest przyjemny, lecz muszę ruszać dalej, bo później będzie gorzej. Słońce niedawno wyłoniło się za widnokręgu, a mimo to jest piekielnie gorąco. Co będzie za kilka godzin, gdy stanie ono wysoko na niebie? Poprawiam plecak i wzdycham, odchodząc od chłodnego muru. Chce mi się pić, ale nie mogę tak bezmyślnie marnować tego, o co starałam się przez wiele dni. Wyschnięte na wiór gardło jest innego zdania, lecz staram się je ignorować. Zmuszam nogi do szybkiego marszu i po około dwudziestu długich minutach docieram na miejsce. Zanim wchodzę do środka, uważnie lustruję całą, pustynną okolicę, aby sprawdzić czy nikt mnie przypadkiem nie śledzi. Gdy już nabieram tej pewności, przeciskam się przez wyrwę w ścianie, przechodzę jeszcze kilka kroków i znowu przystaję, zrzucając z ramion ciężki plecak oraz dając oczom czas na przyzwyczajenie się do nagłej ciemności. Rozkoszuję się przyjemnym chłodem, który roztacza się wewnątrz. Oblepia on moje ciało, przynosząc niejaką ulgę. Nie spieszę się, bo wiem, że jestem tu sama i nikt mnie zaatakuje. Dekoncentracja. To mój pierwszy, najważniejszy błąd.

     Czuję, że coś porusza się niedaleko, a strach brutalnie chwyta mnie za gardło. Spokojnie, nakazuję sobie, przecież to jeszcze nic nie oznacza. W końcu roi się tu od szczurów. Nie udaje mi się jednak samej siebie przekonać. Próbuję dostrzec coś w otaczającym mnie mroku, ale wszelkie próby spełzają na niczym. Mimowolnie napinam mięśnie, gotując się do walki lub ewentualnej ucieczki. Wciąż nie jestem pewna czy w magazynie czai się drugi człowiek, lecz nie chcę tego sprawdzać. Nie zamierzam tanio sprzedać swojej skóry. Powoli schylam się do plecaka i wyjmuję z bocznej kieszeni niewielki, kuchenny nóż, który znalazłam ostatnio w zgliszczach jednego z domów na obrzeżach pobliskiego miasta. Nie jest zbyt ostry, ale w ostateczności chyba wystarczy, abym mogła obronić się przed wrogiem. Prostuję się, po czym cofam prawie bezszelestnie i zaczynam iść wzdłuż ściany do szczeliny, którą tu weszłam. Powoli wykonuję każdy krok, uważając na możliwe przeszkody. Chcę uciec, choć nie jestem pewna czy się uda. Mimo to próbuję. Jak okazuje się potem, nadaremnie.

      Znajduję się dopiero w połowie drogi, gdy słyszę nagle odgłos ciężkich kroków wyraźnie zmierzających prosto w moją stronę. Zamieram. Czyli to jednak człowiek, nie szczur. Przerażenie odbiera mi zdolność rozsądnego myślenia. Wiem już, że dzisiaj umrę. Świadomość ta uderza we mnie z potężną siłą, niemalże paraliżującą. Stoję w miejscu, niezdolna do dalszej ucieczki, bo choć zawsze twierdziłam, że zrobię wszystko, aby przeżyć, śmierć staje się nagle bardzo realna. Żaden z Wybranych, jak tytułują się bezwzględni ludzie, których apokalipsa nie pokonała, nie wahałby się  pozbawić mnie życia. Jestem tylko jednym z Niedobitków. Nędzarzy, których należy się pozbyć, aby świat wreszcie znowu mógł stanąć na nogi i wrócić do dawnej świetności. Wybrani uznali kataklizm za szansę od Boga na zbudowanie wymarzonej przyszłości. Ja w to nie wierzę. Nie chcę uwierzyć. Stworzyciel przecież nie jest okrutny. Nie karałby nas tak surowo, gdyby nie istniał ku temu odpowiedni powód. Kocha nas, a we wszystkim co robi ma swój cel, który wystarczy tylko odnaleźć. Wybrani o tym najwyraźniej zapomnieli. Chcą stworzyć idealną rzeczywistość, składającą się z dokładnie wyselekcjonowanych osobników, posiadających upragnione cechy oraz zdolności. Niepasujący do tej wizji są natychmiast usuwani. Ja nie poddałam się selekcji, dlatego z góry uznano mnie za wybrakowany, buntowniczy egzemplarz, który musi przestać istnieć.

     Czyżby przyszli dziś po mnie? Jeżeli tak, na pewno nie wyjdę z tego starcia cało. Mogę jednak wybrać jak zginę, a chcę to zrobić z honorem. Nie dam im tej satysfakcji. Wyciągam przed siebie nóż, celuję prosto w serce. Pragnę umrzeć szybko, możliwie bezboleśnie. Jeśli spudłuję chociaż o centymetr, śmierć przyjdzie znacznie później i stanie się agonią. Kto wie, co zrobi z ciałem wróg? Może będzie chciał przedłużyć cierpienia, rozkoszując się nim? Wybrani nie są ludźmi. Przez swoje działania zatracili wszelkie uczucia, ważne wartości, zbliżając się bardziej do potworów.

     Ręka mi drży. Boję się, co utwierdza mnie w moim człowieczeństwie. Dlaczego nie mogę tego zwyczajnie zrobić? Czemu wciąż się zastanawiam? I gdzie obrazy z całego mojego życia? Czyż nie powinny właśnie teraz pojawić się przed moimi oczami? Przecież od śmierci dzielą mnie sekundy! Waham się zbyt długo, a napastnik brutalnie wykorzystuje chwilę słabości. Dopada do mnie jednym susem, po czym wytrąca z ręki nóż, jedyną możliwość ucieczki. Gdy metal uderza o ziemię, on kopie go nogą jeszcze dalej, poza zasięg moich rąk, a potem przyciska mnie do ściany i całuje prosto w usta. Mocno, porywczo, namiętnie. Jestem zbyt zaskoczona, aby uderzyć go i spróbować stąd uciec. Stoję nieruchomo, dopóki nie dociera do mnie jego znajomy zapach, smak ust, a także ciepło rąk, które wielokrotnie wcześniej dotykały moją skórę, rozpalając ją. Jak mogłam zapomnieć o nim chociaż na moment? Jaka głupia byłam! Momentalnie się uspokajam i z radością odwzajemniam pieszczotę. Nie mam najmniejszej ochoty wypuszczać go już nigdy z rąk. On chyba myśli to samo, bo czuję jak się uśmiecha, mocniej przyciągając mnie do siebie. Wkrótce tracę oddech, pojawiają się zawroty głowy. Jestem zarówno najszczęśliwszą osobą na Ziemi, ale również zaczyna doskwierać mi gniew. Te dwa, silne, sprzeczne uczucia walczą ze sobą o dominację, a żadne nie chce odpuścić. Muszę się odsunąć, aby je przemyśleć na spokojnie. Chłopakowi się to nie podoba i nie zapomina mnie o tym poinformować.

- Cholera, Jared! - warczę, gdy w końcu udaje mi się od niego na chwilę uwolnić. Uśmiecha się bezczelnie, nie robiąc sobie nic z mojej zezłoszczonej miny. - Wiesz jakiego strachu mi napędziłeś? Miało cię tu nie być!

- Nie chciałem cię przestraszyć - odpiera, błyskawicznie poważniejąc. - To miała być tylko miła niespodzianka, ale kiedy zobaczyłem cię z tym nożem i pojąłem, co zamierzasz zrobić... Serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi. Inez, nie rób tego nigdy więcej, dobrze? Obiecujesz?

     Patrzę w jego dobre, błękitne oczy przepełnione strachem oraz miłością i stwierdzam, że nie wszyscy ludzie są źli. Jared jest przecież tego najlepszym dowodem. Mimo, że świat jaki do tej pory znaliśmy przestał istnieć, a ten nowy okazał się bestialski, on nic się nie zmienił. Od zawsze miał dobre serce i chyba właśnie przez to staliśmy się najlepszymi przyjaciółmi w najgorszym z możliwych momentów. Zamiast mnie zabić przy pierwszym spotkaniu, jak zrobiłby to ktokolwiek inny, on się mną zaopiekował jak młodszą siostrą, choć był tylko odrobinę starszy. Wspólnymi siłami przetrwaliśmy najczarniejsze lata nowej rzeczywistości i dalej walczyliśmy o przeżycie, w międzyczasie zbliżając się do siebie, aż za bardzo. Z dwójki nieporadnych, zagubionych dzieciaków zmieniliśmy się nie do poznania. Odkryłam, że go pokochałam, natomiast on wyznał, że zrobił to już dawniej. Nie chciał nic wcześniej mówić, aby nie zepsuć przyjacielskiej relacji, jaka nas wtedy łączyła. Teraz oboje staliśmy się wygnańcami, uciekającymi przed śmiercią i nie mieliśmy już nic do stracenia.

- Obiecuję - wzdycham, a on uśmiecha się serdecznie i całuje mnie delikatnie w czoło. W tym momencie kocham go jeszcze mocniej niż wcześniej i przyrzekam sobie w duchu, że nigdy nic nas nie rozdzieli, nawet durne podziały, które ustalają Wybrani. Chłopak jeszcze chwilę trzyma mnie w ramionach, zanim pozwala odejść. Wracam po plecak, czując na sobie jego badawczy wzrok. Kiedy znowu staję przed nim, uświadamiam sobie, że coś nie gra. Dokładnie lustruję jego sylwetkę, choć przez otaczającą nas ciemność niewiele mogę dojrzeć. Wydaje się być cały i zdrowy, ale złe przeczucie nie chce mnie opuścić.

- Czemu mi się tak przyglądasz? - pyta ze śmiechem, po czym przejmuje plecak, zarzuca go sobie na plecy i prowadzi mnie na wyższą kondygnację, nie czekając na odpowiedź. Tutaj jest znacznie jaśniej, przytulniej, ale także goręcej. Światło dzienne wpada przez trzy spore otwory w ścianie, w których kiedyś były umieszczone okna. Tak jak wszystko inne, to również nie przetrwało ataku natury. Siadam przy jednej z tych luk, a chłopak natychmiast do mnie dołącza.

- Dlaczego tu jesteś? - pytam, wtulając się w niego z utęsknieniem. Nie, żebym się nie cieszyła z jego widoku oraz bliskości, ale dobrze wiem, że nie powinno go tu teraz być. Miał wyjść z kryjówki dzień po mnie i udać się po zapasy do oddalonego o kolejny dzień drogi miasta. Jeżeli wszystko poszłoby dobrze, powinien tu wrócić dopiero pojutrze. Tym czasem zjawił się przede mną. Nie rozumiem tego i to mnie frustruje.

- Kłopoty - szepcze mi do ucha, a dźwięk ten jest tłumiony przez moje włosy. Odsuwam się od niego nieznacznie, spoglądam mu w oczu i widzę w nich wiele sprzecznych uczuć. Niepokój, ulga, gniew, radość, strach, determinacja. Przechodzą one również na mnie. Kleją się do mojej spokojnej duszy, niczym trujące nitki pajęczyny jadowitego pająka, od których roi się w okolicy. Sprawiają, że sama zaczynam się stresować. - Będziemy musieli poszukać nowej kryjówki w najbliższym czasie, Inez. Wybrani znowu poszerzają swoje granice. Widziałem ich maszyny jakieś półgodziny drogi stąd. Stawiają nowe budynki tuż przed przełęczą. Jak myślisz, ile czasu zajmie im dotarcie i tutaj? Zrównanie magazynu z powierzchnią ziemi to dla nich drobnostka, a wolałbym, żeby nie wzięli się za to, gdy smacznie śpimy.

     Próbuje żartować, uśmiecha się, ale mi wcale nie jest do śmiechu. Jeżeli Wybranym tak dobrze idzie budowa nowego miasta, musieli znacznie wzmocnić swoje siły. Może ogłosili kolejny pobór? Szansę dla takim jak my na lepsze życie. Ilu z tych biednych ludzi, ciągle nękanych przez strach i niepewność, zaryzykowałoby i udało się do Komisji? Nie chcę nawet o tym myśleć, ale informacje, które dostarcza mi Jared, niepokoją mnie. Przecież nie zawsze tak było.

     Na początku Wybrani nie stanowili żadnego zagrożenia. Tuż po końcowej katastrofie, która pozbawiła życia ostatnie, nieodporne jednostki, byli jednymi z nas. Tak jak my, wpadli w panikę, szukali ratunku i sposobu na przebudzenie się z tego koszmaru. Nie pamiętam dokładnie tamtego okresu. Miałam wtedy cztery, może pięć lat. Jared był ode mnie tylko o dwa lata starszy. W wyobraźni pozostał mi jednak wyraźny obraz matki klękającej na kolanach, drżącej, płaczącej po utracie większości rodziny. Tak jak wszyscy opłakiwała swoich bliskich. Na całej Ziemi pozostało niewielu ludzi. Liczbę tę można by zamknąć w kilku setkach, co najwyżej tysiącach. Z wielomiliardowej społeczności pozostały żałosne szczątki.

     Również z samej planety nie zostało zbyt wiele. Siedem cudnych, różnorodnych kontynentów przekształciło się w jeden, wielkościowo porównywalny do rozległości dawnej Europy. Resztę pokryła woda, zabierając wspomnienia wcześniejszego życia. Brutalne zmiany dotknęły też klimat. Do tej pory każdy obszar położony był w swojej strefie, a teraz strefy te zostały połączone w jedno. Na północy nowego kontynentu panuje sroga, niemal arktyczna zima, podczas gdy na południu doskwiera afrykański żar. Na wschodzie oraz zachodzie oba klimaty mieszają się, przez co te tereny są najliczniej zamieszkanymi.

     Dobra materialne w większości nie przetrwały. Domy, samochody, maszyny, elektronika - to wszystko zostało zniszczone lub przynajmniej uszkodzone. W całości uchowały się tylko pojedyncze sztuki. Ten, kto je posiadł mógł nazwać się prawdziwym bogaczem. I właśnie w tym momencie nastąpił podział na lepszych oraz gorszych. Ktoś dostrzegł bowiem w tragedii, szansę na ukształtowanie nowego świata, a także na zdobycie władzy. Od tej pory rozpoczęła się szaleńcza pogoń o to, kto szybciej zdobędzie więcej drogocennych przedmiotów. Rodziny rozpadały się. Krewni mordowali się nawzajem. To były okropne, najczarniejsze lata w nowej rzeczywistości. Do władzy doszła grupa ludzi, która uznała się za godnych, aby zbudować nową cywilizację. Wciąż dochodziło wśród nich do sprzeczek i konfliktów. Nadal brakowało im maszyn, narzędzi, ale postanowili spróbować.

     Nie wszyscy jednak na równi mieli dostąpić zaszczytu brania udziału w dziele stworzenia. Utworzono specjalną Komisję, w której skład wchodzili najbogatsi. Jej celem było wyselekcjonowanie ludzi wartościowych i tych, których należało bezzwłocznie usunąć. Każdy miał obowiązek stawić się na wezwanie. Przechodził je albo pozytywnie, albo nigdy już nie opuścił murów Instytutu żywy. Moja mama oraz dziadek Jareda okazali się niedostatecznie dobrzy...

     Z roku na rok autorytet Wybranych wzrastał. Zdobywali kolejne przedmioty, zagarniali nowe ziemie, a także uczyli się konstruować własne maszyny, nowoczesne bronie, wznosić budowle. Obecnie są potęgą. Niebezpieczną i śmiercionośną.

- Inez... - Z przemyśleń wyrywa mnie zaniepokojony głos Jareda. Uświadamiam sobie, że od dłuższego czasu się nie odzywam, tylko patrzę pustym wzrokiem w jeden punkt na ścianie. Chcę zatuszować ten nietakt, więc uśmiecham się do niego pokrzepiająco.

- Tak, masz rację - mówię. - Powinniśmy poszukać nowej kryjówki. Zaczniemy od jutra, a teraz zjedzmy coś, bo jestem okropnie głodna.

     Sięgam do plecaka po żywność, zbywając wszelkie problemy na później. Nie chcę teraz myśleć o tym, co czeka nas za kilka godzin, lecz przykre myśli i tak cisną mi się do głowy.

No więc tak, oczywiście nie wytrzymałam do czerwca. To głupie zwłaszcza, że do poprzedniego opowiadania jeszcze nie mam gotowego następnego rozdziału i nie zapowiada się, aby miało się to w najbliższych dniach zmienić, chyba, że nagle mnie olśni. W każdym razie mamy za sobą pierwszy rozdział. Na razie dużo informacji, dużo powrotów do przeszłości i stosunkowo mało akcji, ale to szybko się zmieni. Póki co musiałam zarysować całą sytuację oraz wprowadzić naszych głównych bohaterów. Czy mi się to udało? To już wy oceńcie, ja siedzę cicho co by nie marudzić od samego początku. 
W sumie nie jestem pewna czy spodoba wam się ta narracja, bo do tej pory uparcie trzymałam się czasu przeszłego, a mimo to postanowiłam spróbować czegoś nowego i na razie pisze mi się naprawdę dobrze. 
Może się nie zawiedziecie. Tak dla umilenia czasu chętnych zapraszam na mój blog ze zdjęciami, który przeżył swoją reaktywację. Można pooglądać sobie w wolnej chwili i po krytykować do woli ;)