Prolog

     Świat zmienił się nie do poznania. To już nie jest to samo miejsce, które każdy znał i czuł się w nim dobrze. Nasza planeta została poddana próbie. Próbie, której nie podołała. Wyniszczyły ją bowiem kolejne katastrofy, pojawiające się po sobie w równych odstępach czasu i atakujące z niezwykłą zaciętością. Najpierw wody mórz oraz oceanów wystąpiły z brzegów, zabierając wiele istnień ludzkich oraz wszelkie dobra materialne. Fala za falą zagłębiały się głęboko w ląd, siejąc strach i spustoszenie. Nic nie mogło się przed nimi uchować, choć wielu próbowało. Uciekano w wysokie góry, chowano się w szczelnych schronach, naiwnie wierząc, że to pozwoli przeżyć. Woda docierała wszędzie, mordując bezlitośnie mężczyzn, kobiety czy dzieci. Nie trwało to wiecznie, ale dostatecznie długo, aby zebrać krwawy plon i zdziesiątkować gatunek ludzki.

     Kiedy wydawać się mogło, że wszystko ucichło, nastąpił drugi etap. To co ocalało, zaczęło z nadzieją patrzeć w przyszłość, lecz szybko musiało zmierzyć się z rzeczami jeszcze okropniejszymi, bardziej przerażającymi. Potężne trzęsienie ziemi pociągnęło za sobą aktywację wulkanów, nawet tych, które do tej pory wydawały się spokojne lub nawet martwe. Wybuchły wszystkie, zalewając biedną planetę żrącą lawą. Pożary trawiły rozległe hektary ziem, a ludzie mogli się tylko temu bezczynnie przyglądać, licząc na ratunek. Byli niczym w porównaniu z siłą niszczycielskiej natury. Gorliwie modlili się o łaskę do Boga. Do Stwórcy, którego w tamtym czasie zabrakło.

     Najgorsi byli jednak w tym wszystkim właśnie sami ludzie. Najsilniejsi przetrwali kataklizmy i zaczęli budować świat od nowa. Nie postępowali przy tym uczciwie. Zamiast wspólnie dążyć do odbudowania wcześniejszej potęgi, oni niszczyli siebie nawzajem. Wszędzie szukali podstępu, oszukiwali, zgniatali słabszych. W tragedii znaleźli szansę na zyskanie władzy i nie liczyło się dla nich nic. Więzi rodzinne oraz inne wartości moralne poszły w zapomnienie. Człowiek zmienił się w potwora, z zimną krwią mordując przedstawicieli swojej rasy. Mąż zabijał żonę, matka dusiła dzieci, bracia wystąpili przeciwko sobie. W nikim nie można było szukać oparcia. Należało liczyć tylko na siebie.

     Czy w tej nowej rzeczywistości było jeszcze gdzieś miejsce na przyjaźń, miłość, zaufanie?

Wiem, to czyste szaleństwo, co teraz robię. Nie powinnam zaczynać czegoś nowego, gdy stare opowiadanie jest jeszcze nieukończone. Ba, nie jest nawet w połowie! To nigdy się dobrze nie kończy, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać. Pomysł na to opowiadanie spadł na mnie jak grom z jasnego nieba i nie potrafiłam go po prostu zignorować, jak robię to z dziesiątkami innych pomysłów. Mam w głowie cały plan i myślę, że to może wypalić. W każdym razie wszystkich wytrwałych, którzy są ciekawi, co tym razem wymyśliłam i nie mają mnie jeszcze dosyć, zapraszam do lektury :)
Rozdziały będą pojawiać się tu rzadko, a przynajmniej dopóki nie skończę pisać Granicy Przebudzenia, bo to ono stanowi dla mnie na razie priorytet.
 Kolejna notka? 1 czerwca!