Rozdział 2

Lipiec, 2239 r

     Budzę się. Niespiesznie otwieram oczy i przeciągam się, rozciągając obolałe mięśnie. Mimo to od wielu dni nie było mi tak dobrze, sielsko. Jestem wyspana oraz najedzona, wprost gotowa do dalszego działania. Stres zniknął, choć pewnie znowu się pojawi, gdy tylko zacznę rozpatrywać wcześniejsze wydarzenia. Teraz jednak czuję się świetnie. Wiem, że główną zasługę ma w tym Jared. Podczas wypadów do miasta nie mam czasu o nim myśleć, ale to nie oznacza, że wcale nie tęsknię. Mimo, że całą swoją uwagę skupiam na zadaniu, jakaś część mnie i tak nieprzerwanie trwa przy chłopaku, zastanawiając się jak on sobie radzi, czy nie dał się złapać lub zabić. Staram się to w sobie tłumić, aby tylko zbytnio się nie rozkojarzyć. Teraz nie muszę się już tym martwić. Mam go przy sobie. Przytulam głowę do jego piersi, a on oddycha w równym rytmie. Nie mogę się powstrzymać i zerkam na niego ukradkiem. Wiem, że tego nie cierpi, ale jest to silniejsze ode mnie. Widzę, że śpi spokojnie, wyraźnie zmęczony ostatnią podróżą. Wygląda przy tym niewinnie, niczym małe dziecko. Pewnie obraziłby się za takie porównanie. On chce być moim obrońcą - twardym i bezwzględnym. Takim, którego boją się inni. Taa, to przecież nie jego wina, że sen kompletnie psuje to wrażenie. Nie wie, że wtedy surowe rysy jego twarzy nagle łagodnieją, jasne włosy rozczochrują się bardziej niż zwykle, a postrzępiona, zbyt długa grzywka opada mu na czoło, przysłaniając nieco podkrążone oczy. Nie zamierzam go o tym uświadamiać. Niech się cieszy, w końcu nasze życie pozbawione jest większości przyjemności.
     Przez wielkie otwory okienne do środka magazynu wpada światło późnego popołudnia. Słońce powoli chyli się już ku zachodowi, obdarowując nas ostatnimi, ciepłymi promykami, a ciemne chmury niespiesznie suną po niebie, zagarniając je dla siebie. Upał i duchota całego dnia ustępują miejsce przyjemnemu chłodowi. Czuć nawet lekkie ruchy powietrza, tak rzadko spotykane w tej piekielnej okolicy. Delikatny wiaterek owiewa moją twarz, wprawiając w ruch pojedyncze kosmyki ciemnych włosów. Jest to przyjemne uczucie, które wywołuje na mojej twarzy szczery uśmiech zadowolenia.
- Powinnaś częściej to robić, Inez. Z uśmiechem jest ci naprawdę do twarzy. O wiele ładniej, niż z tą wiecznie zamyśloną lub bojową miną. - Podskakuję w miejscu, gdy słyszę cichy głos Jareda tuż przy uchu i czuję jego dłoń na swoim policzku. - Serio, kiedy się uśmiechasz, nawet twoje oczy się śmieją.
     Momentalnie się czerwienię pod wpływem tych dwóch czynników. Właśnie tego najbardziej w sobie nienawidzę. Moje ciało mnie zdradza. Każdy może czytać z niego jak z otwartej księgi, podczas gdy ja nie mogę nic z tym zrobić. Szybko odwracam wzrok i odrobinę się odsuwam, a chłopak się śmieje. Jest rozbawiony moją wstydliwością.
 - Inez, przestań - gani mnie, lecz uśmiech nie znika z jego ust. - Myślałem, że ten etap mamy już dawno za sobą.
    Bo mamy, myślę. Jednak nie potrafię przyznać tego na głos. Zresztą chyba nie muszę, on doskonale o tym wie. Dlatego pozwala sobie na bezczelne taksowanie mnie wzrokiem, nie bojąc się żadnych konsekwencji z mojej strony. W końcu dałam się mu poznać bardziej niż komukolwiek do tej pory. Jared zna mnie najlepiej na tym zakichanym świecie i właśnie to wywołuje wstyd. Poznał moje zalety oraz wszelkie słabości, a jest ich całkiem sporo. Tylko czy, aby na pewno dobrze się stało? Przecież ludzie teraz się tak nie zachowują, bo mogłoby to kosztować zbyt dużo. Ja jednak o tym nie myślałam podczas długich wieczornych rozmów przepełnionych zwierzeniami. Dlaczego zatem właśnie teraz nachodzą mnie wątpliwości?
     Zrywam się na równe nogi, odrzucając od siebie te myśli i zaczynam pakować puste puszki po konserwach, które zjedliśmy do plecaka. Nie możemy przecież zostawiać po sobie żadnych śladów. To mogłoby nas zgubić. Wybrani może i wiedzą o naszym istnieniu, ale nie mają najmniejszego pojęcia, gdzie nas szukać. Lepiej, aby tak właśnie pozostało. Gdy wszystko jest już gotowe, zarzucam pakunek na ramię i ruszam przed siebie, nie czekając na Jareda. Wiem, że i tak mnie dogoni. Wcale się nie mylę. Jestem dopiero na schodach, a on już pojawia się przy moim boku. Stara się być poważny, ale w oczach jeszcze błyszczą mu zadziorne iskry. Chwyta mnie za rękę, a ja nie protestuję. Nie umiem się na niego długo gniewać. Za bardzo brakowało mi jego towarzystwa, aby teraz unosić się źle pojętą dumą.
- Sprawdź czy niczego nie zapomnieliśmy - rzucam tylko, próbując pozbyć się z policzków niechcianych, czerwonych plam. Chłopak kiwa głową i znika za filarem, aby wrócić po kilku minutach z własnym plecakiem.
- Zamieńmy się. Mój jest lżejszy - proponuje. Chwilę się sprzeciwiam, ale wiem, że zrobi, jak będzie chciał. Dlatego bez większych ceregieli oddaję mu swój plecak i zabieram jego. Faktycznie jest dużo lżejszy. Widocznie chłopakowi nie udało się zbyt wiele uzbierać. Czuję dziwną satysfakcję, która nie powinna mieć miejsca. Jednak lubię rywalizację i nawet w starciu z Jaredem nie potrafię sobie jej odmówić. Z ciekawości zaglądam do środka i już wiem, że się strasznie pomyliłam. Jared może nie uzbierał dużo żywności, ale zdobył coś stokroć cenniejszego. Udało mu się bowiem dostać broń.
- Jak... Skąd? - Próbuję ułożyć najwłaściwsze pytanie, choć przychodzi mi to z trudem. Jestem zadziwiona widokiem nowoczesnego pistoletu i nie potrafię sobie tego racjonalnie wytłumaczyć.
- Muszę opowiedzieć ci o tym od samego początku - stwierdza, a jego entuzjazm wcale nie maleje. To mnie trochę niepokoi, bo dobrze wiem, że chłopak lubi ryzyko równie mocno jak ja. Tylko, że w przeciwieństwie do mnie, nie zna żadnych granic. - Kiedy wyszłaś z magazynu i udałaś się w swoją drogę, ja czekałem tak jak to ustaliliśmy. Potem też opuściłem kryjówkę. Miałem iść prosto do Sotle, zebrać trochę jedzenia i szybko wrócić, ale na planach się skończyło. Nawet nie wyszedłem z przełęczy, bo tak jak ci wczoraj wspominałem, Wybrani stali mi na drodze. Kilku mężczyzn kręciło się w okolicy, więc musiałem się wycofać, aby to przeczekać. Długo obserwowałem z ukrycia jak pracują. Zauważyłem, że posługują się jakimiś nowymi, dużo szybszymi maszynami i mają przy sobie broń, której w ogóle nie pilnują! Pistolety leżały na stole, a oni pracowali spokojnie przy budowie kilkanaście metrów dalej. Pomyślałem, że to czysty idiotyzm, który sięgnął zenitu wieczorem, gdy ci idioci po prostu zostawili wszystko na wierzchu! Poszli spać do namiotu, nie ustawiając nikogo na warcie, wyobrażasz to sobie? Chyba sama rozumiesz, że nie mogłem nie wykorzystać takiej okazji. Podkradłem się do stołu, gdy byłem pewien, że wszyscy poszli spać i zabrałem tylko jeden z pięciu pistoletów, aby nie budzić zbyt dużych podejrzeń. Obserwowałem ich jeszcze rano, ale oni nic nie zauważyli! Nawet nie przeliczyli czy nic im nie zginęło. Inez, przecież sama wiesz, co to znaczy.
     Czy wiem? Oczywiście. Nie tylko on zna mnie na wylot. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co chodzi mu po głowie. Absolutnie mi się to nie podoba i nie zamierzam zmienić zdania. Jared bowiem nie może pogodzić się z podziałem, który wymusili Wybrani, gdy tylko doszli do władzy. Nie chce umierać ani żyć pod ich dyktando. Dąży do wyzwolenia. Kiedyś próbowałam przemówić mu do rozumu, ale wtedy mnie zignorował. Nawet teraz nie słucha mojego wywodu na ten temat. Pragnie zrobić wszystko po swojemu, tylko czekając na przyzwolenie. Ja mu go nie dam, bo wiem, że zbyt wiele rzeczy może pójść nie po naszej myśli. Próbuję mu to wytłumaczyć, ale czuję się tak, jakbym mówiła do ściany. Chłopak za bardzo nastawił się na swój pomysł i nie chce przyjąć do wiadomości, że ja się na niego nie zgadzam.
- Inez, przestań! Przecież wiesz, że może nam się udać! - woła z entuzjazmem. - Wystarczy, że zdobędziemy więcej broni, zwerbujemy więcej ludzi i stopniowo możemy zacząć działać...
- Nie! O czym ty w ogóle mówisz? Nas jest dwoje, a ich dziesiątki, setki, o ile nie tysiące! Zabiliby nas bez mrugnięcia okiem, rozumiesz? - Widzę, że chce się dalej ze mną kłócić, a ja nie mogę do tego dopuścić. Muszę mu powiedzieć wszystko, co leży mi na sercu, zanim on zdoła mnie jakoś przekonać do swojego absurdalnego pomysłu. - Cieszę się, naprawdę się cieszę, że udało ci się zdobyć ten pistolet. Może dzięki niemu będziemy choć odrobinę bezpieczniejsi. Nie pozwalam ci jednak nawet myśleć o jakiejś bezpośredniej walce! Słyszysz?! Jared, ja nie przeżyję kolejnej straty. Zwłaszcza, że zostałeś mi już tylko ty.
     Czuję, że w oczach zbierają mi się łzy, choć wcale tego nie chcę. Nie mogę okazać słabości. Muszę być silna, inaczej będzie po mnie. W obecnym świecie nie ma miejsca dla mięczaków. Dlatego próbuję je powstrzymać, ale one i tak jedna za drugą przełamują niewidzialną barierę i spływają po policzkach. Długo tłumione, teraz nie chcą mnie słuchać. Widzę, że w Jaredzie zachodzi wielka zmiana: posępnieje, a cały jego optymizm nagle gdzieś wyparowuje. Przygląda się mi ze zrozumieniem, po czym mocno przytula. Chowam się w jego opiekuńczych ramionach, czując się podle. Nie chcę, aby się smucił czy obwiniał, a właśnie to w tej chwili chyba robi. Znowu. Przeze mnie.
- Cii, spokojnie... Nie chcesz, to nie. Nie zrobimy nic, na co nie miałabyś ochoty. - Delikatnie mnie kołysze, jak niemowlę usypiane do snu. Wydaje mi się to głupie, lecz po chwili naprawdę się uspokajam. Drżenie mija, tak samo jak szloch. Kilkakrotnie pociągam nosem, ale jest już znacznie lepiej niż wcześniej. Po ataku paniki nie został najmniejszy ślad. Chłopak ociera swoją dłonią moje policzki i uśmiecha się. To wcale nie poprawia mojego nastroju. Wiem bowiem, że nie zasługuję na taką miłość oraz poświęcenie. Nie jestem nawet w stanie odwzajemnić jego spojrzenia. Spuszczam wzrok, pragnąc znaleźć się gdziekolwiek indziej.
- Inez, popatrz na mnie - prosi, ale ja nie umiem spełnić tej prośby. Uparcie przyglądam się własnym butom, licząc na to, że to on pierwszy odpuści. Chyba to zrozumiał, bo nie odzywa się już więcej. Przytula mnie raz jeszcze i w końcu wypuszcza z objęć. Odsuwam się na kilka kroków, choć najchętniej wcale bym ich nie opuszczała. Zwłaszcza, że tylko w ramionach Jareda odnajduję względny spokój i bezpieczeństwo. Nie śmiem jednak o nic prosić, a on sam w tym wypadku jest niesamowicie niedomyślny.
- Możemy już iść? -  pytam cicho, schylając się po plecak, który wcześniej musiał wypaść mi z rąk. Nie zauważyłam tego wcześniej. Chłopak tylko kiwa głową i pierwszy przeciska się przez wyrwę w murze. Wychodzę tuż za nim w mrok przyjemnie chłodnego wieczora, starając się z nadzieją patrzeć na kolejny dzień. Nie jest to wcale takie łatwe, ale co innego mi pozostało w tych niepewnych czasach, w tym okrutnym świecie?




W sumie ten rozdział wypadł dość krótko oraz znowu strasznie nudno bez żadnego wielkiego boom i w ogóle zastanawiam się dlaczego go publikuję, ale mogę obiecać, że już niedługo się to zmieni i jeszcze będziecie mieć mnie dość z tajemnicami, które wkrótce się namnożą oraz potroją. Tutaj macie niewielki zarys charakterów głównych bohaterów. W każdym razie Jareda, bo Inez coś mi się rozkleiła, a w końcu to dzielna dziewczyna jest ;)
Co tam jeszcze... aa tak. Z okazji Dnia Dziecka pragnę życzyć wam wszystkiego najlepszego, kochani. Bo przecież nieważne na ile lat wskazują papiery, ważne na ile lat czuje się sam człowiek, prawda? A ja zamierzam zostać w duchu dzieckiem już na zawsze, choć za pół roku niby przestanę się już klasyfikować do tej grupy :D